Normaal ben ik niet de persoon die aan het eind van het jaar een heel betoog schrijft over het verloop van mijn jaar. Vorig jaar deed ik dit wel omdat ik hier na het verlies van Lina behoefte aan had om toch even mijn jaar voor mezelf door te nemen en dit te delen. Het deed me goed om van me af te schrijven en besloot daarom toch dit jaar ook een stukje te schrijven.  

Hoe ik vorig jaar schreef: “Ik zie op tegen de komende maanden met alle ‘eerste keren een jaar later’, maar weet dat ergens diep van binnen, ik dit aan moet kunnen (al betwijfel ik dit dagelijks opnieuw), mijn ergste nachtmerrie heb ik tenslotte al meegemaakt dit jaar…”  
Zijn al die eerste keren een jaar later inderdaad soms emotioneel en geweest en hebben we samen kunnen huilen en lachen tijdens dit soort momenten.

Maar ik schreef ook :
“We gaan positief het nieuwe jaar in, kijken vooruit en proberen om Lina een plekje te geven in ons leven, een speciaal plekje in ons hart, waar ze altijd overal toch een beetje bij kan zijn. “
En dat hebben we zeker gedaan! Het gemis van Lina was er, is er, en zal er altijd blijven, maar ze is onderdeel van ons gezin en ook dit jaar hebben we haar overal bij gedacht, meegenomen in ons hart en veel over haar gepraat.

Dit jaar begon bijzonder door een nieuwe terugplaatsing in ons IVF-traject. In de sneeuw en storm gingen wij naar het ziekenhuis in Rotterdam en wat eerdere keren eindigde in een mislukte poging, leek nu toch goed te gaan. Half februari (de maand van Lina) had ik toch een positieve zwangerschapstest in mijn handen. We durven haast niet te dromen dat het dit keer goed af zou lopen. Eigenlijk wachtte ik vooral op het moment dat het weer mis zou gaan. Maar de echo’s bleken goed, elke afspraak die volgde leek het goed te gaan met de baby, maar nog steeds durfde ik het niet te geloven. Maanden gingen voorbij, mijn buik groeide. We maakten gezellige uitstapjes als gezin, maar ook met familie, zo beleefden we dagjes Blijdorp en Efteling en gingen weekendjes weg.
Maar het idee dat we straks weer een ukje in ons gezin zouden hebben daar durfde ik nog niet aan te wennen. Wat als ik weer alle dromen in mijn hoofd maak en ze weer uiteen spatten??

Romi werd intussen 4 jaar en ging naar voor het eerst naar de basisschool, wat een mijlpaal! Ze straalde en vond het allemaal prachtig. Wat werd ze toch groot, zo trots dat zij het allemaal zo knap deed! Wat zou het mooi zijn als de straks haar zusje op school kon laten zien… maar deze gedachtes stopte ik snel weer weg.

De zomervakantie kwam eraan, we genoten twee weken heerlijk in Frankrijk van de zon, zee, het strand en de omgeving. Lekker genieten en even helemaal niks hoeven!
Ik liep met een dikke buik in mijn bikini rond en ik was toch wel trots dat er weer een kindje in mijn buik groeide, we keken uit naar de 30 weken echo, dat was voor ons een punt om naartoe te leven. Pas nadat deze echo goed bleek te zijn kwam het moment dat ik écht durfde te genieten. Echt durfde te gaan geloven dat ons gezin uit zou breiden en langzaam kwamen de dromen weer. Maar de onzekerheid bleef wel.

Maar ook de stress kwam, wat moeten we in korte tijd nog allemaal regelen voor de baby? Alles hadden we on hold gezet tot aan die 30 weken en nu moest alles in korte tijd gebeuren; kamertje, spulletjes enz. maar vooral ook het genieten. Eindelijk wilde ik genieten van de zwangerschap en leek ik er de tijd haast niet voor te hebben? Het vloog voorbij. Nadat ik verrast werd met een babyshower voelde ik pas echt dat ik zo verlangd had naar de tijd van ‘trots zwanger zijn’ en bewust zijn van het feit dat er een klein meisje groeide in mijn buik!
Het jaar vloog zo voorbij en ook weer niet ofzo? Door Covid stond er een hoop stil, maar het bracht ons wel weer fijne momentjes met ons gezin en familie en vrienden.  We leefden ondertussen vooral toe naar oktober, het moment dat ons baby’tje geboren zou worden. Toen het eenmaal oktober was kon ik eigenlijk niet meer wachten!

Eindelijk op 21 oktober werd ze geboren, Nikki! Een prachtig klein meisje dat zo ontzettend op haar zusjes leek en de spanning verdween ineens. Ze was er! Gezond en wel en helemaal van ons, een nieuw kindje in ons gezin waarmee we wel alles wat we gedroomd hadden konden gaan beleven. De eerste weken waren spannend, wat als we haar toch nog verliezen? Onnodig want ze bleek kerngezond, maar die angst gaat nooit meer weg na het verlies van een kind.
Romi vindt het geweldig en is de liefste zus die ik kan bedenken! Ook zij is zo trots. Met een stralend gezicht ging ze op school trakteren en haar zusje laten zien. Ik vond het zo mooi om te zien, ook haar was het zo gegund echt als grote zus van het gezin te kunnen stralen!

We maakten ook van Nikki weer duizenden foto’s en tot nu toe genieten we echt optimaal van haar. Ze is echt een heerlijk zoet meisje en ons gezin voelt inmiddels iets meer compleet. We hebben in de kraamtijd veel over Lina gesproken en ik merk dat ik nu toch soms nog meer met haar in gedachten bezig ben. Ze hoort bij ons gezin en we zullen Nikki alles over haar vertellen.

De geboorte van Nikki maakte dat we weer een onwijs bijzonder jaar hebben gehad! Ons gezin in veranderd en dat zal betekenen dat 2022 in zullen gaan als een nieuw gezin. Ik kijk uit naar alles wat we dit jaar zullen beleven en alle ‘eerste keren’ met Nikki. Ergens vind ik het ook een heel erg ding dat we het nieuw jaar weer in gaan. Elk nieuw jaar voelt toch als verder bij onze tijd met Lina vandaan en dat doet me toch verdriet. Ja ik neem haar in gedachten overal mee naartoe, maar echt aanwezig zal ze nooit meer zijn. Komend jaar zou ze al twee geworden zijn, hoe had ze er dan uitgezien? Dit gevoel zal nooit weg gaan. In december ben ik meer met dit alles bezig en zitten ook de emoties wat hoger. Dit maakt ook dat dit schrijven mij soms zo goed doet en oplucht.

Nu in dit stuk terug lees, kom ik tot de conclusie dat vooral de zwangerschap van Nikki en daarnaast het gemis van Lina dit jaar centraal stonden, maar zo voelde het ook! Weer een soort gekke rollercoaster van onzekerheid, trots, verdriet en liefde en mooie, spannende en verdrietige momenten. Een jaar gaat zo snel voorbij maar als ik nu terugkijk op wat we allemaal weer beleefd hebben is het ook weer een ontzettend waardevol jaar geweest.

Terwijl ik tijdens het typen nu trots naar mijn gezin kijk, weet ik, dit komende jaar gaat ook weer heel mooi worden. Samen kunnen we het allemaal aan! De tijd vliegt en ik ga proberen elk klein momentje nóg meer in mij op te nemen en vooral te genieten van ons gezin!

Hele fijne jaarwisseling en voor iedereen alle goeds voor 2022!
Liefs!